In Allingawier staat een kerkje waar – toen wij er woonden in de jaren 90-  met dia’s het verhaal wordt verteld van de schepping. Met mooie muziek en met prachtige beelden wordt de groei van het dieren en plantenrijk getoond. Ook zie je de mensen in al hun verscheidenheid en kleuren. Dan komt ineens het geluid van straaljagers en zien vervuiling van lucht en water. De mooie aarde wordt  vernield en vervuild.

What a wonderful  world

Eenzelfde effect is te zien in de film “Good morning Vietnam” waar met een mooie zonsopgang het lied “what a wonderful world” te horen is en mooie plaatjes van Vietnam, totdat je ineens een bomaanslag ziet en daarna de bombardementen.

In de diavoorstelling in Allingawier wordt het ineens stil en klinkt een kwetsbare stem van Jules de Corte, die zingt: “dat God zag dat het goed was, moet wel lang geleden zijn, want sinds de mens de aarde kent is zijn leven vol pijn”.  Het is een lied dat mij ontroert. Wat zou God zeggen als Hij nu naar zijn schepping keek. Zou Hij nog zeggen dat het goed was? Of zou Hij een nieuw huurcontract willen opstellen met deze huurders die de aarde leegzuigen en oneerlijk verdelen?

Een nieuwe scheppingsweek

In het kerkje in Alingawier zie je hoe vervolgens de aarde opnieuw opgebouwd wordt.

Mensen elkaar ontmoeten. En op wat woest en doods is er nieuw leven begint te groeien. Misschien is project aarde, deze proeftuin van God geen hopeloos project. Misschien wil God er nog een nachtje over slapen.

En mogen wij na de zevende dag, aan het begin van een nieuwe scheppingsweek opnieuw de ruimte scheppen en lucht geven aan mensen en dieren. En in het duister licht scheppen.

Zodat God als het avond en morgen is geweest zegt “en zie het was goed”