Even uw geheugen opfrissen: In de Bethelkapel in Den Haag, werd rond de kerst voor drie maanden lang het Armeense gezin Tamrazyan kerkasiel verleend. Het gezin werd opgevangen en gehuisvest om te voorkomen dat het werd uitgezet. Dat hield dat er een doorlopende kerkdienst moest zijn, want dan zouden zij niet opgepakt kunnen worden. Op 17 mei was er een bijeenkomst van het Grote Steden Beraad waarbij werd teruggekeken op het succes, of beter: de kracht van Bethel.

Voorbijgaand aan alle theologische vragen die dat oproept, m.n. of de eredienst zo niet als een politiek middel werd gebruikt, kan in elk geval het volgende worden vastgesteld:

• dat drie maanden lang onafgebroken een kerkdienst is gehouden,
• dat er mensen uit allerlei kerken, zelfs van over de Nederlandse grenzen heen naar Den Haag kwamen om mee te werken aan de viering,
• dat mensen die nog nooit een kerk zijn binnen geweest, over de drempel kwamen en hun steun betuigden.

In een bijeenkomst werd nagegaan wat de kracht van Bethel was.

Een van de sprekers Theo Hettema, de voorzitter van de Algemene Kerkenraad in Den Haag, noemt drie redenen:

• “We verbonden ons aan mensen die buiten de regels vielen”
• “Het was meer dan iets van het moment; als kerk staan we in een lange traditie van het opvangen van mensen.”
• “Een kerk is sterk als zij niet op zichzelf gericht is.”

Derk Stegeman, predikant en coördinator van het kerkasiel Bethel en o.a. werkzaam bij Stek (stad en kerk), noemde drie spanningsvelden

• de kerk heeft met het kerkasiel in de Bethelkapel laten zien dat zij een gemeenschap is, heilzaam contrasterend met de wereld. Een gemeenschap waar de mens boven het systeem gaat en de norm boven de vorm. Hoe geven we dat als gemeente in onze eigen situatie gestalte?
• Tijdens het kerkasiel was in de kapel constant een afbeelding van de Madonna del Mare Nostrum te zien. De familie Tamrazyan heeft nu een thuis, maar er zijn nog steeds zoveel vluchtelingen, die een veilig heenkomen De vraag van de vluchteling, van de Madonna aan een ieder van ons is: Wie ben jij voor mij?
• De grens tussen gelovig en ongelovig was tijdens het kerkasiel niet zo scherp. En er is vele malen avondmaal gevierd in de kapel, waarbij iedereen welkom was. Er was een grote gastvrijheid. Derk Stegeman concludeerde: waar grote woorden van het christendom hun kracht hebben verloren, wint een gastvrije gemeenschap aan en geloofwaardigheid. Hoe kunnen wij als gemeente open en gastvrij zijn?

Rein Willems, voorzitter van het bestuur van Stek, gaf een bestuurlijke doordenking van het kerkasiel. Welke overwegingen en keuzes er ten grondslag lagen aan het verlenen van het kerkasiel? Want vooraf wist men ook niet hoe het zou lopen; hoe lang het zou duren, of het gezin zou mogen blijven, enz.

Maar het kwam op het pad van de kerk in Den Haag, en ze zijn eraan begonnen, weloverwogen, omdat zij tot de conclusie kwamen, dat hier onrecht geschiedde, en omdat het daarom het goede was om te doen.

Als laatste spreker vertelde Erica Meijers, predikant en lid van de Nassaukerk, over het belang van een plek. Hoe een buurtcantate in de eigen wijk een aantal hobbels moest overwinnen voordat het uitgevoerd kon worden, maar hoe het uitvoeren van dezelfde cantate in Bethel door alle deelnemers werd omarmd.

Magie van het ‘bethelen’

Het was een zinvolle bijeenkomst in de Bethelkapel. Hoewel geconstateerd werd, dat de magie van Bethel, zoals dat tijdens de viering ervaren werd, verdwenen is, blijft de inspiratie. Die werkt door. Een van de aanwezigen, van wie de inspiratie van het geloof weggezakt was, had er zelfs een werkwoord van gemaakt ‘bethelen’. Zo kan de kerk nu en in de toekomst met al haar vragen leren en zich laten inspireren door de kracht die van het kerkasiel in Bethel uitgaat.