Denkend aan de dorstigen laven, een van de werken van barmhartigheid, kwam psalm 42 bij mij boven over het hijgend hert dat  aan de jacht is ontkomen, of de moede hinde is smacht naar het klare water. Met dat ik gedachten schreef dit gebed/gedicht.

Als een plantje
Dat zonder een praatje
Haar kleur verliest
En verdord

Als een plantje
Dat dorst naar een slokje water
Dorst ik naar Jou

Schenk mij aandacht

Als een dier dat
in de droogte
Geen water vindt
En valt

Als een hert
Dat dorst naar stromend water
Dorst ik naar Jou

Schenk mij energie

Als een mens
dat zonder contact
vereenzaamd
zijn hoop en spirit verliest

Als een mens dat
Dorst naar God
In de ander

Dorst ik naar jou

Schenk mij troost

Als een boom
Die niet kan vluchten
Als een insect dat stikt
Als een zee die verdampt
Als een akker die geen oogst brengt

Als de grond die dorst
naar koelte en regen

de aarde dorst naar gerechtigheid

dorst ik naar Jou

(Fred van Helden)