Nog geen reacties

Jeugd onder de aandacht

Laatst kwam ik een vader tegen. “Rare tijd hè, die coronatijd.” Zo raakten we in gesprek.
“Ik mocht eerst van mijn baas nog niet niet naar allerlei bijeenkomsten.” zei hij . “Ik ben zo ook nog niet in de kerk geweest.”
“Nou het is rustig met kinderen,” vertel ik hem. “We zien er nog niet één.”
“Mijn kinderen spelen nu op zondag met anderen kinderen.” Vertrouwt hij me toe. “Ze hebben nog niet  echt zin om naar de kerk te gaan.”
“Maar hoe moet het dan met de kindernevendienst,” vraag ik hem. “Hoe krijgen we die weer op poten?”
Ik schrik van mijn eigen vraag. Is dat nou het belangrijkste? Dat de kerk of de kinderviering in de kerk blijft bestaan? Zadel ik deze vader niet met een schuld of plichtsgevoel op over het voortbestaan van de kerk.
Gaat het er niet veel meer om, dat je iets van de waarde en de vrijheid en de schoonheid van het geloof overdraagt aan kinderen en ouders. de verwondering over de schepping, of over hoe Jezus begaan in om de kwetsbare en gebroken mensen.
En is de Geest niet veel rijker en creatiever, dan dat dat alleen maar kan via  een kinderviering. Is het veel waardevoller als we ouders en kinderen centraal zetten met hun vragen en hen kunnen ondersteunen. En iets van ontmoeting, gesprek of spel kunnen opzetten om de liefde van God te leven.

Zondag 27 september staat in September Startmaand de jeugd centraal.