– Dokter ik heb zo’n last van krimp

– U bedoelt kramp, mevrouw?

– Nee, krimp. Kramp heb ik ook wel. Maar vooral krimp. Ik heb het gevoel dat mijn ledematen slinken.

– O, heeft u daar al langer last van?

– Vroeger niet. Toen ging alles als vanzelf. Ik voelde me sterk. Ik deed mijn oefeningen en iedereen zag me. Maar het lijkt  alsof ik aan gewicht verlies.

– Dan moeten we u maar even wegen. Komt u nog wel buiten?  Onder de mensen?

– Steeds minder dokter. Het lijkt wel alsof de mensen me steeds minder zien zitten. Ze lopen zo aan me voorbij. Alsof ik onzichtbaar ben, Alsof ik niet besta.

– U heeft het flink te pakken, hoor ik.

– Wat dan, dokter? Wat is er met me aan de hand?

– U lijdt aan secularisatie mevrouw en individualisering. Het heerst nogal de afgelopen decennia.

– Ben ik de enige die daaraan lijdt?

– Nee hoor, mevrouw. Velen lijden eraan. De politiek, de vakbewegingen, om er maar een paar te noemen

– Ik ga er toch niet aan dood?

– U moet niet zo dramatisch doen, mevrouw! Voor u het weet tast het uw humeur aan en  schiet u in de kramp. U bloed druk is wel een beetje aan de hoge kant.

Mag ik even naar uw hart luisteren. Dat klopt nog volop. Dat is hoopvol. U hebt kennelijk nog genoeg spirit in u.

– Heeft u ook een pil dokter tegen – hoe heet het ook al weer, secularitis?

– Secularisatie!. Nee daar is geen medicijn voor.  U zult ermee moeten leven.

Blijf vooral in beweging en blijft goed u oefeningen doen. Zondags én door de week. En als u zich niet opsluit ende mensen met vriendelijkheid blijft begroeten, dan komt er zomaar een stofje vrij die u kan helpen. Hoop! Hoop doet leven!