In het boekje ‘En dan dit nog’ beschrijft de dit jaar overleden Nico ter Linden over wat hij gelooft, of beter hoe hij wandelt met God. Want geloven heeft voor hem zo’n rare bijklank . Het gaat hem meer om vertrouwen om samen opwandelen en elkaar leren begrijpen en van elkaar op aan kunnen.
Daarin kan ‘geloof’ ook veranderen. Want geloven is iets om te proberen, om mee te leven. Om mee op weg te gaan. De bijbelverhalen die alleen als geschiedenis ‘- van zo is het-‘ worden doorgeven zijn doods. Het is de bedoeling dat de verhalen gaan leven. En dat je ontdekt dat die verhalen over jou gaan. En dat jij erin mee speelt. Dat je doorkrijgt dat het een verhaal is God met jou gaat. En dat je er je eigen hoofdstuk aan mag toevoegen. Het gaat erom dat je ermee speelt (of worstelt). Om dat duidelijk te maken vertelt hij een een klein verhaal .
Na vele jaren keerde een zendeling terug naar het eiland waar hij ooit het geloof
gezaaid had. „Ons geloof is niet veranderd,’ zeiden de eilandbewoners trots, „wij
hebben het ongerept bewaard. De zendeling verstijfde. „Dan is er iets grondig
misgegaan,‟ zei hij. „Het geloof is niet om te bewaren, het is om iets mee te doen,
en dan verandert het.‟